Αρθρο: Θεωρίες γέννησης της τέχνης
Γιάννης Πατούκας
Μαθητής Α' τάξης 6ου Γυμνασίου Σερρών
Πολλές θεωρίες έχουν αναπτυχθεί γύρω από το θέμα της γένεσης η καταγωγή της τέχνης. Κυριότερες από αυτές είναι οι εξής:
α) Η τέχνη προήλθε από τους κόλπους της Θρησκείας και δεν ξεχωρίζει, στις πρώτες πηγές της, από τη θρησκευτική ζωή του ανθρώπου. Και τούτο γιατί η θρησκεία αποτελεί το πιο καθολικό και το πιο αρχέγονο φαινόμενο της πνευματικής ζωής του ανθρώπου: η τέχνη προήλθε εξελικτικά από τους κόλπους της και δεν ξεχωρίζει από την θρησκευτική ζωή του ανθρώπου. Κατά την άποψη αυτή, τα πρώτα πράγματα που ο άνθρωπος ζήτησε να κατασκευάσει καλλιτεχνικά, να διακοσμήσει κλπ ήταν τα αντικείμενα της λατρείας του και τα πρώτα όντα που εγκωμίασε ή εξόρκισε με χορούς, τραγούδια ή ύμνους, ήταν τα πνεύματα, οι δαίμονες και οι Θεοί του. Ακόμη και σε εποχές που μεσολαβούν οι μεγάλοι ιστορική πολιτισμοί, τα σπουδαιότερα καλλιτεχνικά μνημεία είναι θρησκευτικά (οι ναοί του Καρνάκ στην Αίγυπτο, η Παλαιά Διαθήκη, ο Παρθενώνας, η Αγία Σοφία, η θεία κωμωδία του Δάντη, τα Μουσουλμανικά τεμένη της Ισπανίας, της Κωνσταντινουπόλεως και του Καΐρου, η Ιταλική και Γερμανική μουσική του ΙΓ΄ έως του ΙΗ΄ αιώνα,το αρχαίο Αττικό δράμα.
β) Η τέχνη προήλθε από τις ηθικοπολιτικές ανάγκες της κοινωνίας. Αν όχι πριν, παράλληλα πάντως προς την θρησκευτική, έχουμε κατά την αντίληψη αυτή και μία κοσμική, μια βέβηλη τέχνη. Η τέχνη αυτή πηγάζει από τις βαθύτερες ηθικοπολιτικές ανάγκες της κοινωνικής ζωής, τις πολεμικές , τις ερωτικές και τις οικονομικές πολιτικές εκδηλώσεις του κοινωνικού συνόλου και βοηθάει το σύνολο αυτό στο να αποκτήσει συνείδηση των αξιών που ρυθμίζουν τη συλλογική τους ζωή και εξασφαλίζουν την ενότητα και τη συνοχή του. Τα ανάκτορα της Νινευή (πρωτεύουσα της Ασσυρίας), της Κνωσού και της Περσέπολης το Αλκαζάρ της Κόρντοβας, το Λούβρο ,ακόμη και ο πυρρίχιος χορός είναι χτυπητά παραδείγματα τέχνης , η οποία εξυπηρετεί καθαρά κοινωνικές και όχι θρησκευτικές ανάγκες.
γ) Η τέχνη είναι κάτι πλατύτερο, κάτι πολύ πιο ελεύθερο από την έκφραση θρησκευτικών παραστάσεων και συναισθημάτων ή πολιτικοκοινωνικών και ηθικών ιδεών του κοινωνικού συνόλου.
Πηγάζει από την βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου να γνωρίσει όχι μόνο τον εαυτό του και τον κόσμο του, αλλά και τον άλλο κόσμο, τους άλλους ανθρώπους και μας βοηθά να ζήσουμε μύριες ζωές, να απλώσουμε την εσωτερική ύπαρξη μας σε τόπους και σε καιρούς μακρινούς, ακόμη και απίθανους ή ανύπαρκτους.
Μαζί της, σύμφωνα με την τρίτη αυτή άποψη, δεν υπάρχουμε τώρα, αλλά πάντοτε δεν ζούσαμε εδώ, αλλά παντού. Δεν είμαστε ένας αλλά αναρίθμητοι άνθρωποι.
Με την τέχνη δηλαδή επιτυγχάνουμε έναν καταπληκτικό πολλαπλασιασμό του εαυτού μας, σε τόπο, σε χρόνο και σε γνωριμίες ανθρώπων, ακριβώς όπως γίνεται όταν επικοινωνούμε με έργα του Σέξπιρ, του Γκέτε, του Μπαλζάκ, του Ντοστογιέφσκι και άλλων μεγάλων συγγραφέων.
Η τέχνη τους ανάγεται στη σφαίρα του πολιτισμού, μας συγκινεί, για να μας μεταμορφώσει εσωτερικά.