ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Άρθρο : Μόλυνση και Βιομηχανία
Δέσποινα Παπαδοπούλου
Μαθητής του Α1 6ου Γυμνασίου Σερρών

Υπεύθ Καθηγητής: Βαγγέλης Γκιμπερίτης

     Η μόλυνση είναι ένα επίμαχο θέμα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να συμφωνήσουμε  πάνω στο τι είναι εκείνο που δημιουργεί τη μόλυνση , γιατί διαφορετικοί άνθρωποι σε  διαφορετικές περιστάσεις βλέπουν το θέμα από μία τελείως διαφορετική σκοπιά.
 

Η αλλαγή των κοινωνικών προτύπων παίζει σημαντικό ρόλο στον καθορισμό εκείνων  των στοιχείων που φαίνονται να είναι απαράδεκτα σε σχέση με το περιβάλλον. Ακόμα και για αρκετά χρόνια αργότερα, που οι απάνθρωπες συνθήκες και το βρωμερό περιβάλλον των βιομηχανικών περιοχών των μέσων του 19ου αιώνα είχαν σε μεγάλη έκταση εκλείψει, ένα σύννεφο από αιθάλη ή ένα ποτάμι φραγμένο από τα απόβλητα των υπονόμων θεωρούνταν από τους ανθρώπους δείγματα οικονομικής ευημερίας. Μόνο πρόσφατα σταματήσαμε να εθελοτυφλούμε  μπροστά στα καταστροφικά αποτελέσματα που μπορεί να φέρουν τέτοια πράγματα.
Στη διάρκεια όλων των αιώνων, ο άνθρωπος ανέπτυξε μια κατακτητική στάση απέναντι στο φυσικό περιβάλλον. Αποφασισμένος να πάρει από τη φύση περισσότερα από όσα αυτή ήταν σε θέση να του δώσει από μόνη της, διαμόρφωσε αυτό το περιβάλλον κατάλληλα για τη δική του ευημερία.
Σταδιακά ο άνθρωπος έμαθε πόσο ακριβώς μπορούσε να επιβάλλει τη θέλησή του πάνω στη φύση χωρίς να υποφέρει αργότερα από την εχθρική της αντίδραση. Βρήκε τον τρόπο να καλλιεργεί χωρίς να καταστρέφει το έδαφος, και να αποθηκεύει το νερό με φράγματα χωρίς να προκαλεί κατολισθήσεις. ΄Έμαθε να συμβιβάζεται με τις δυνάμεις της φύσεις για την δική του ευημερία.
     Ο Φράνσις Τσίτσεστερ, ο διάσημος μοναχικός θαλασσοπόρος που ταξίδεψε μόνος του σε όλες τις θάλασσες, ανακάλυψε -και δημοσίευσε το θλιβερό γεγονός - ότι υπήρχαν στερεά υπολείμματα απορριμμάτων σ' όλους τους ωκεανούς του κόσμου. Ισχυρίστηκε ότι δεν υπάρχει ούτε μια πιθαμή θάλασσα, ακόμα και της πιο απομακρυσμένης, που να μην είναι μολυσμένη από απορρίμματα .
Από τις διάφορες πηγές μόλυνσης οι άνθρωποι έχουν βασικά εντοπίσει και συνειδητοποιήσει καλύτερα τη μόλυνση που προέρχεται από τη λειτουργία της βιομηχανίας. Αυτό συμβαίνει ως ένα βαθμό, επειδή ο καπνός που βγαίνει από τις βιομηχανίες αποτελεί μια φανερή ένδειξη μόλυνσης, πράγμα που δε συμβαίνει απαραίτητα με τις άλλες πηγές μόλυνσης, αλλά και επειδή οι βιομηχανικοί οργανισμοί έχουν πρόσφατα υποβληθεί σε έντονη κριτική με την κατηγορία ότι μολύνουν το περιβάλλον.
     Δυστυχώς, μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρίες   αποδείχτηκαν  ορισμένες φορές οι χειρότεροι εχθροί τους. Άλλοτε αρνιόντουσαν ότι ήταν υπεύθυνες για τη μόλυνση, ακόμα κι αν αυτό είχε αποδειχτεί, και άλλοτε παραδέχονταν την ευθύνη τους, υπόσχονταν να πάρουν δραστικά μέτρα και δεν έκαναν τίποτα.
    Μια περίπτωση, όπου διαγράφονται ξεκάθαρα όλα αυτά τα θέματα, είναι η τραγική κατάσταση του κόλπου της Μιναμάτα στην Ιαπωνία, που ήρθε στο φως με δραματικό τρόπο το 1953. Στα 1950, η Ιαπωνία, όπως κι άλλες εκβιομηχανισμένες χώρες, είχε μια ταχύτητα αναπτυσσόμενη χημική βιομηχανία, και ένα από τα βασικά προϊόντα της (που χρησιμοποιούνταν στην κατασκευή των πλαστικών ρητινών και άλλων ενώσεων όπως είναι η οκτανόλη και το φθαλικό διοκτύλιο) ήταν μια χημική ουσία που λέγεται αλκεταδεϋδη.