ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΑ




Αρθρο 8:  Παιδιά άπορα - παιδιά με ιδιαιτερότητες
Ροδούλα Σαπουντζή
Μαθήτρια 6ου Γυμνασίου Σερρών
     Παιδιά που τα θυμώμαστε μόνο στις γιορτές και σε ιδιαίτερες ημέρες.

     Στα άπορα παιδιά δεν έχει παραχωρηθεί το δικαίωμα ευτυχίας και αλληλεγκύης. Είναι αναγκασμένα να αποξενώνονται από τον υπόλοιπο κόσμο και να ζούνε μέσα στην αβεβαιότητα  και την ανασφάλεια. Γι’ αυτά τα παιδιά, η μεγάλες γιορτές, οι διακοπές, είναι απλώς μέρες σαν όλες τις άλλες.
     Μέρες που θα ζητιανέψουν από τυχόν περαστικούς ή θα περιμένουν στα φανάρια για να τους δώσουν έστω και ένα κατοστάρικο. Μέσα στο κρύο θα τριγυρνάνε γυμνά, κλαίγοντας ή ικετεύοντας για την παραμικρή βοήθεια. Οι υπόλοιπες ώρες θα περάσουν τόσο δύσκολα όσο και οι πρωινές ώρες.  Οι γονείς δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν και βλέπουν τα παιδιά τους μέρα με τη μέρα να μαραζώνουν. Δεν μπορούν να τους εξασφαλίσουν τίποτα αφού και οι ίδιοι δεν νιώθουν σίγουροι για το αύριο. Ετσι, με αφορμή τις γιορτές νιώθουν ακόμη περισσότερο διαφορετικοί από τους άλλους και ίσως και αδικημένοι.
     Οι γονείς προσπαθούν με κάθε τρόπο να χαροποιήσουν τα παιδιά τους κάνοντάς τους ένα δώρο έστω και μια σοκολάτα ή μια μικρή κουκλίτσα. Παρ` όλες τις προσπάθειες δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν από το αίσθημα της απόγνωσης και δυσκολεύονται πολύ όταν βλέπουν τα μικρά παιδιά τους να περιμένουν υπομονετικάκάποιο δώρο.
     Ολα αυτά λοιπόν, πρέπει να αγγίξουν όλους εμάς και να κάνουμε ό,τι είναι δυνατό για να κάνουμε αυτά τα παιδιά ευτυχισμένα. Πρέπει να αγγίξουν την ψυχή μας όλες αυτές οι καταστάσεις, να ευαισθητοποιηθούμε και να παραδεχτούμε επιτέλους ότι και αυτά τα παιδιά αξίζουν ένα χαμόγελο, μια ζεστή αγκαλιά.
     Και, δυστυχώς, δεν υπάρχουν μόνο τα άπορα παιδιά και τα σπαστικά ή παιδιά με ιδιαίτερες ανάγκες.. Τα σπαστικά παιδιά είναι μία άλλη κατηγορία παιδιών που για κάποιους λόγους απέκτησαν μία διανοητική καθυστέρηση που τους υποχρεώνει να μείνουν καθηλωμένοι σε ένα αναπηρικό καροτσάκι για την υπόλοιπη ζωή τους. Βέβαια, αυτά τα παιδιά έχουν εγκατασταθεί σε ειδικά κτίρια, τα ιδρύματα. Αυτό έρχεται σε μια τρομερή αντίθεση μ` αυτό που είπαμε προηγουμένως. Οτι δηλαδή τα άπορα παιδιά δεν έχουν κάποια ειδικά κτίρια και πολλές φορές ούτε σπίτια να μείνουν. Τα σπαστικά παιδιά, λοιπόν, επιθυμούν και αυτά πράξεις στοργής από τους συνανθρώπους τους και περιμένουν υπομονετικά, χωρίς να κρατούν κακία σε κανένα, μια καλή χειρονομία.
     Ενα δωράκι που ίσως εμείς να το θεωρούμε δεδομένο, την αγάπη. Το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να τους προσφέρουμε. Γιατί εμείς θα μπορούσαμε να τους δώσουμε τους πόρους για να καλυτερέψει η κατάστασή τους. Δεν ζητάνε πολλά. Απλά, θέλουν να πλημμυρίσουν από συναισθήματα χαράς και αισιοδοξίας που τόσο πολύ το χρειάζονται.
      Για να νιώσουμε και εμείς την ανθρωπιά, για να γλυτώσουμε από τύψεις που αργότερα θα κυριέψουν την συνείδησή μας και να δώσουμε σε όλα τα παιδιά της γης το αίσθημα της αγάπης. Για όλους αυτούς τους λόγους θα πρέπει να τους φωνάξουμε λέγοντάς τους ότι είμαστε εδώ, δίπλα τους και είμαστε όλοι έτοιμοι να τους βοηθήσουμε.