Αρθρο: Παιδιά με ανάγκες
Νάντια
Ζγέρα
Μαθήτρια
Γ' Τάξης 6ου Γυμνασίου Σερρών
Μπορεί,
σήμερα, η κοινωνία μας να θεωρείται μια από τις πιο σύγχρονες που υπάρχουν,
όμως σε ορισμένα θέματα οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, υιοθετούν τρόπους
συμπεριφοράς που υπήρχαν δεκάδες χρόνια πριν. Ένα ολοζώντανο και χαρακτηριστικό
παράδειγμα είναι τα παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Όλοι
γνωρίζουμε πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση ενός ανθρώπου που, είτε από την
αρχή της ζωής του είτε αργότερα, αντιμετωπίζει διανοητικά ή κινητικά προβλήματα.
Πολλοί, πιστεύουν ότι η ζωή αυτών των ανθρώπων είναι ένα ατέλειωτο δράμα,
και έχουν δίκιο. Όμως αυτοί οι άνθρωποι είναι πιο δυνατοί από κάθε άλλον.
Κι αυτό γιατί καθημερινά παλεύουν για να κερδίσουν τη ζωή.
Σίγουρα,
οι περισσότεροι από εμάς, αν αντιμετωπίζαμε μια παρόμοια κατάσταση θα καταθέταμε
τα όπλα αμέσως
και
θα πέφταμε σε βαθιά μελαγχολία. Αντίθετα, οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο δεν
«τα παρατάνε», αλλά, δίνουν μάχες για να σταθούν στα πόδια τους και να
κερδίσουν μια ίση μεταχείριση από τους γύρω τους. Προσπαθούν να κάνουν
τους άλλους να τους δουν από άλλη γωνία και να αντιληφθούν ότι, αφού όλοι
έχουμε ίσα δικαιώματα και δυνατότητες, οι διακρίσεις απαγορεύονται. Δυστυχώς
όμως ζούμε σε μια κοινωνία, που όσο κι αν χαρακτηρίζεται μοντέρνα, δεν
είναι.
Όλοι βλέπουν
τα παιδιά με ειδικές ανάγκες σαν άτομα ανίκανα που δεν μπορούν να κάνουν
τίποτ’ άλλο από το να κάθονται. Αντιπροσωπεύουν για πολλούς, τα άχρηστα
μέλη της κοινωνίας που είναι καταδικασμένα σε αργό θάνατο από την αρχή
της ζωής τους. Η άποψη αυτή είναι πραγματικά ντροπή να υπάρχει. Στην ουσία
τα άτομα αυτά πολλές φορές έχουν περισσότερα ταλέντα κι από έναν αρτιμελή
και υγιή άνθρωπο. Ακόμα από πολύ παλιά έχουμε θαυμαστά παραδείγματα
ατόμων που διακρίθηκαν αν και τυφλοί, παραπληγικοί, κωφάλαλοι κ.α. Καθένας
ξεχωριστά πρέπει να επικεντρώνει την προσοχή του στα πνευματικά χαρίσματα
ενός ανθρώπου και όχι στις εξωτερικές αρετές. Ιδιαίτερα αυτά τα άτομα,
έχουν ανάγκη από αναγνώριση και συμπαράσταση και όχι από οίκτο. Προσπαθούν
να ορθοποδήσουν, ενώ παράλληλα οι άλλοι τους βάζουν «τρικλοποδιές».
Από την
άλλη πλευρά, η κοινωνία έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κατάσταση που
επικρατεί σήμερα. Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν βοηθητικά μέσα για να διευκολύνουν
την μετακίνηση αυτών των ανθρώπων είναι τραγικό και τους κάνει να νιώθουν
ξεχασμένοι και περιθωριοποιημένοι.
Τα άτομα με
ειδικές ανάγκες , που ουσιαστικά είναι άτομα με ευαισθησίες, όπως πολύ
σωστά υποστηρίζουν κάποιοι, δεν μπορούν να έχουν μια επαρκή επαφή με τον
έξω κόσμο. Τα Μ.Μ.Ε. δεν φροντίζουν αποτελεσματικά για την ενημέρωση
και διασκέδαση τους με ειδικά προγράμματα, αφού είναι πολλές φορές μη πραγματοποιήσιμη.
Τα κέντρα διασκέδασης και γενικότερα τα μαγαζιά κάθε είδους συχνά δεν τους
δέχονται γιατί τους θεωρούν ένα πρόβλημα. Επιπλέον, οι πιο πολλοί εργοδότες
τους απορρίπτουν γιατί επιζητούν ανθρώπους χωρίς ιδιαιτερότητες, ακόμα
και αν έχουν περισσότερα προσόντα. Αυτή είναι η αλήθεια που δυστυχώς είναι
πολύ σκληρή. Πραγματικά, είναι εξωφρενικό να βλέπεις τέτοια αδικία και
αβάσιμη διάκριση σε μια κοινωνία.
Πριν
λίγο καιρό ήταν η μέρα παγκοσμίως αφιερωμένη σ’ αυτούς τους εκπληκτικούς
ανθρώπους. Όλοι ξαφνικά στράφηκαν σ’ αυτούς και πρότειναν λύσεις. Τα Μ.Μ.Ε.
είχαν σαν πρώτο θέμα την απαράδεκτη συμπεριφορά της κοινωνίας προς τους
συγκεκριμένους ανθρώπους, ενώ όλες οι συζητήσεις αναφέρονταν σ’ αυτούς.
Παρόλα αυτά, μια μέρα ήταν και πέρασε. Εκείνη η μέρα όμως αρκεί για να
διορθώσει τα πράγματά, ή μήπως η σκέψη μας και μόνο είναι αρκετή; Χρειάζεται
να γίνουν πολλά για να φτάσουμε σ’ ένα ικανοποιητικό επίπεδο. Μερικά εξαρτώνται
από την πολιτεία ενώ άλλα από εμάς τους ίδιους.
Αρχικά
τα πάντα ξεκινάνε από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Αν εξαλείψουμε τις
διακρίσεις και τους συμπεριφερόμαστε σαν κανονικούς ανθρώπους, γιατί έτσι
είναι, τότε θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα. Ακόμα, όμως, πρέπει να
τεθούν σε εφαρμογή προγράμματα που θα επιταχύνουν και θα ομαλοποιούν την
ένταξή τους στην κοινωνία. Η κοινωνία θα πρέπει να τους θεωρεί ίσα και
ενεργά μέλη της γιατί αλλιώς δεν μπορεί να επιτευχθεί τίποτα. Παράλληλα,
σε όλους τους δημόσιους χώρους πρέπει να τοποθετηθούν όλα όσα διευκολύνουν
την μετακίνηση και διαμονή τους εκεί. Ιδρύματα και ειδικά σχολεία τέλεια
εξοπλισμένα πρέπει να είναι στις πρώτες μέριμνες της πολιτείας, έτσι ώστε
να αποκτήσουν εκπαίδευση ίση με αυτήν των ευρωπαϊκών χωρών.
Σίγουρα
υπάρχουν χιλιάδες άλλα προβλήματα που τους απασχολούν και χρειάζονται διευθέτηση,
όμως τα παραπάνω ήταν τα σημαντικότερα που θα μπορούσαν να γίνουν. Τα πάντα,
όμως, πρέπει να θυμόμαστε ότι αρχίζουν από την δικιά μας νοοτροπία και
τον δικό μας τρόπο σκέψης. Τέλος είναι σημαντικό να ξέρουμε ότι αυτοί οι
άνθρωποι μας χρειάζονται γιατί είναι πολύ ευαίσθητοι και γίνονται
αδύναμοι χωρίς την βοήθειά μας.