ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΑ


Αρθρο 9: Ενα παιδικό χαμόγελο
Νάντια Ζγέρα
Μαθήτρια Β' Τάξης 6ου Γυμνασίου Σερρών

     Εχει αποδειχθεί άπειρες φορές πως, αν ο τεράστιος κόσμος μας κυβερνιόνταν από παιδιά και αν γενικά ήταν τα παιδιά εκείνα που θα έπαιρναν στα χέρια τους κάθε σοβαρό πρόβλημα που μαστίζει τη γη μας ,σήμερα τα πάντα γύρω μας θα ‘ταν σίγουρα πολύ καλύτερα. Οι αποδείξεις πολλές. Δύσκολο να γραφούν όλες σ’ ένα άρθρο μιας σελίδας. Ομως υπάρχει μια πολύ τρανταχτή απόδειξη που τυχαίνει να προέρχεται από τη χώρα μας, κάτι που μας κάνει πολύ περήφανους.
Ο λόγος βέβαια για το «Χαμόγελο του παιδιού». Για όσους δεν γνωρίζουν, μια φιλανθρωπική οργάνωση που έχει σκοπό να βοηθήσει όσα παιδιά τη χρειάζονται. Τι σχέση όμως έχει αυτό μ’ έναν κόσμο καλύτερο με κυβερνήτες παιδιά; Απόλυτη ,γιατί το εντυπωσιακότερο είναι πως ο Σύλλογος αυτός είναι η υλοποίηση του ονείρου ενός μικρού αγοριού.
    Ολα ξεκίνησαν το 1995 όταν ο, τότε , 10χρονος Ανδρέας Γιαννόπουλος ζούσε το δικό του δράμα. Χτυπημένος κι αυτός από την ανίατη νόσο του καιρού μας ,έβλεπε τα άλλα άπορα και δυστυχισμένα παιδιά και τα λυπόταν. Υπέφερε ο ίδιος και επειδή γνώριζε καλά πόσο μεγάλος ήταν ο πόνος ήθελε οι συνάνθρωποί του να ζήσουν καλύτερα.
Κι όμως ίσως φαίνεται παράξενο τη στιγμή που άλλα παιδιά στη θέση του αν ήξεραν πως το τέλος τους πλησίαζε θα αισθάνονταν την αδικία να τους πνίγει και προς στιγμή δεν θα συμπονούσαν τους άλλους παρά μόνο θα ‘θελαν να τους εκδικηθούν. Παρόλα αυτά ο Ανδρέας ήταν ένα παιδί με σπάνια χαρίσματα που οραματίστηκε με το παιδικό ,αλλά συγχρόνως και ώριμο, μυαλό του ένα κόσμο καλύτερο για τα παιδιά όλης της Ελλάδας που είναι όλα παιδιά του ίδιου Θεού ανεξάρτητα με την οικονομική τους ή οικογενειακή τους κατάστασης. Ετσι λοιπόν στις 5 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου έγραψε στο ημερολόγιό του:
    «Ολοι ξέρουμε για κάτι παιδιά στους δρόμους που τους λείπει το χαμόγελο. Τους λείπει το χαμόγελο γιατί δεν έχουν λεφτά, δεν έχουν παιχνίδια και μερικά δεν έχουν καν γονείς. Σκεφτείτε λοιπόν και αφήστε τα λόγια, ας ενωθούμε κι ας δώσουμε ό,τι μπορούμε στα φτωχά: αλβανάκια, άσπρα και μαύρα, όλα παιδιά είναι και αξίζουν ένα χαμόγελο. Αυτός ο σύλλογος θα λέγεται: ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ. Ελάτε λοιπόν να βοηθήσουμε, αν ενωθούμε θα τα καταφέρουμε! Ανδρέας Γιαννόπουλος».
Ετσι ο Ανδρέας ονειρεύτηκε τον σύλλογό του που θα χάριζε με τη βοήθεια των ανθρώπων χιλιάδες παιδικά χαμόγελα και μετά το θάνατό του. Και όλα έγιναν όπως εκείνος τα φαντάστηκε γιατί δεν χωρούσε άρνηση σ’ ένα τέτοιο παιδί και μάλιστα σε μια τέτοια ιδέα. Λίγες μέρες , λοιπόν, πριν από το θάνατό του, παρουσιάστηκε μαζί με τους γονείς του στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη, «Κόκκινη Κάρτα», για να ενημερώσει όλους τους Ελληνες για τον σκοπό του και το πέτυχε. Συγκίνησε ολόκληρο το πανελλήνιο με το θάρρος, την ελπίδα και το κουράγιο του. Αγαπημένοι τραγουδιστές, ηθοποιοί, αθλητές αλλά και γενικά πολλοί καλλιτέχνες προσφέρθηκαν να βοηθήσουν ώστε να γίνει πραγματικότητα η ελπίδα του μικρού Ανδρέα.
     Μερικοί όπως ο Θάνος Καλλίρης, που είναι πρόεδρος, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Γιώργος Παπαδάκης, ο Κώστας Καρράς, ο Πέτρος Φιλιππίδης, ο Βάντσιχ κι ο Βαζέχα είναι ένα μέρος από τα 2.500 μέλη σ’ όλη την Ελλάδα και Κύπρο.
     Το τέλος του Ανδρέα μπορεί να ήταν άδικο και μάλιστα στην ηλικία του, μα άφησε πίσω του ένα πολύτιμο έργο που συνεχίζεται μ’ επιτυχία, με την βοήθεια προπάντων του πατέρα του που βλέποντας το ίδιο του το παιδί να πεθαίνει προσπαθεί να βοηθήσει άλλες οικογένειες ώστε να μην γνωρίσουν το δικό του πόνο. Τα μέλη του συλλόγου δουλεύουν αδιάκοπα οργανώνοντας φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, εκδρομές, οικολογικά προγράμματα κ.α., ενώ ως τώρα βοηθούν 500 περίπου οικογένειες. Φροντίζει ,επίσης, για τη νοσηλεία και τη θεραπεία παιδιών με σοβαρά προβλήματα υγείας και το Κέντρο Φιλοξενίας που υπάρχει δέχεται άπορα παιδιά, χωρίς οικογένεια, κακοποιημένα και παιδιά που τα κακομεταχειρίζονται και τα εκμεταλλεύονται οι γονείς τους. Παρέχει, ακόμα, ψυχολογική και ηθική υποστήριξη ενώ είναι κατά της ιδρυματοποίησης και προσπαθεί να επανεντάξει κάθε εγκαταλελειμμένο παιδί σε μια φυσική και σωστή οικογένεια.
     Σύμφωνα με όλα αυτά σιγά σιγά  τα παιδικά χαμόγελα γίνονται όλο και περισσότερα και σίγουρα ο μικρός Ανδρέας είναι ευχαριστημένος και ικανοποιημένος μ’ όλα αυτά. Τέλος ίσως, δεν μπόρεσε να εξαλείψει τελείως τη δυστυχία όμως έβαλε τα θεμέλια αυτού του έργου.