ΡΕΠΟΡΤΑΖ



Αρθρο 1: Οι πρόσφυγες του πολέμου
Ροδή Σαπουντζή
Μαθήτρια Γ' Τάξης 6ου Γυμνασίου Σερρών

   Πόλεμος. Μία λέξη που μας δημιουργεί περίεργα και, συγχρόνως, πικρά συναισθήματα. Χιλιάδες αθώα θύματα και άλλοι τόσοι άνθρωποι οι οποίοι εγκαταλείπουν έντρομοι τις κατοικίες τους για να σωθούν. Με την απογοήτευση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους ξεκινούν χωρίς καν να γνωρίζουν τον τελικό τους προορισμό.
    Πολλοί είναι αυτοί λοιπόν οι οποίοι αναγκάζονται να λάβουν τη δραματική απόφασή να φύγουν από την εμπόλεμη πλέον χώρα τους αναζητώντας καλύτερους όρους διαβίωσης. Το μόνο που πιθανόν να τους έχει απομείνει είναι η ελπίδα πως σε κάποια άλλη χώρα υπάρχουν περισσότερες ελπίδες για να ζήσουν με έναν πιο ειρηνικό τρόπο. Αλήθεια όμως; Πώς νιώθουν πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι; Πού βρίσκουν το κουράγιο να ταξιδεύουν τόσα χιλιόμετρα κουβαλώντας ότι πολυτιμότερο τους έχει απομείνει; Τα παιδιά τους. Και πώς νιώθουν άραγε αυτά βλέποντας την χώρα τους να την κυριεύουν ξένοι και οι γονείς τους να προσπαθούν με κάθε τρόπο να τους πείσουν πως όλα είναι όπως πριν;
    Ολα αυτά είναι ερωτήματα που μόνο αυτοί που τα έχουνε ζήσει τα γνωρίζουν. Εμείς μπορούμε να παρακολουθούμε, απλώς, όλες αυτές τις ανατριχιαστικές εικόνες που μεταδίδονται από τα τηλεοπτικά μέσα. Η βοήθεια μας περιορίζεται στην συγκέντρωση τροφίμων και σ’ αυτό το σημείο σταματάμε. Όμως, πώς μπορούμε να σβήσουμε την οδύνη αυτών των ανθρώπων όταν κάποιοι άλλοι, μεγάλοι,  δεν παύουν τις απάνθρωπες αυτές ενέργειες; Το μαρτύριο των προσφύγων δεν σταματά με μια βοήθεια όλων. Αυτοί οι άνθρωποι θα είναι ευτυχισμένοι μόνο όταν θα αντικρίσουν ένα ήσυχο τοπίο. Μόνο όταν οι «μεγάλοι» θα αποφασίσουν να σταματήσουν τον πόλεμο.
   Συνεπώς, βλέπουμε παιδιά με δάκρυα στα μάτια να αναζητούν λίγο φαγητό σε αντίθεση με τα υπόλοιπα παιδιά τα οποία θα παίζουν ανέμελα σε κάποια παιδική χαρά. Και τα παιδιά των προσφύγων θα προχωρούν με ένα γιατί να τους σημαδεύει. Με τη ζωή να τους δείχνει την πιο σκληρή και άδικη μορφή της. Και προχωρούν αναζητώντας λίγα ψίχουλα αγάπης και τρυφερότητα.
     Ψάχνοντας απεγνωσμένα την ειρήνη και ανεμελιά της παιδικής ηλικίας μετατρέπεται: το χαμόγελο γίνεται σιγά - σιγά κλάμα και οι παιδικές εκείνες φωνές γίνονται κραυγές που απαιτούν την προηγούμενή τους ζωή. Και όμως άδικα. Το όνειρο σβήνει μέσα σε λίγες στιγμές και χάνεται και το παραμικρό ίχνος αισιοδοξίας και ελπίδας. Η απανθρωπιά και το μίσος παίρνουν το μέρος της συνεργασίας και της αλληλεξάρτησης.
     Οι πρόσφυγες όμως συνεχίζουν το δικό τους δρόμο απομακρύνοντας όλες τις αναμνήσεις από το μυαλό τους. Κάθε χιλιόμετρο που καλύπτουν είναι σαν να καλύπτουν και ένα κομμάτι από την προηγούμενη τους ζωή. Ομως πώς θα μπορέσουν όλοι αυτοί να πείσουν τα παιδιά τους πως είναι πλώς ένας εφιάλτης και όχι η πραγματικότητα; Ως πότε θα συνεχιστεί η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Ως πότε θα συνεχιστεί η βαρβαρότητα; Πότε θα μπορέσουν να χαμογελάσουν αυτά τα παιδιά;
     Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως όλη αυτή η άθλια κατάσταση που επικρατεί στα Βαλκάνια αποδεικνύει για ακόμη μία φορά την ανικανότητα των μεγάλων πολιτικών να λύσουν τις διαφορές με ειρηνικό τρόπο. Ολα αυτά τα δείχνουν το χαμηλό επίπεδο όλων αυτών που πιστεύουν πως θα μπορέσουν να επιβληθούν. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα που ίσως πονέσει όλους αυτούς που πραγματικά τους αξίζει να νιώθουν έτσι.