ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Αρθρο 5: Οι καταράχτες του ΣΚΡΑ
Χριστίνα Ντασιά

Μαθήτρια Α' Τάξης 6ου Γυμνασίου Σερρών

Ο ορεινός όγκος του Πάικου έχει όλα εκείνα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά που το καθι-στούν ένα ξεχωριστό τοπίο στο χώρο της Μακεδονίας. Το Πάικο βρίσκεται στην κεντρική Μακεδονία Β.Δ του νομού Κιλκίς , Ν.Α του νομού Πέλλας.
     Το πολυσύνθετο ανάγλυφο του με τους επιβλητικούς ορεινούς όγκους και τα εντυπωσιακά φαράγγια ,το πλούσιο υδά-τινο δυναμικό (πήγες, ρυάκια, ρέματα ασυνεχούς ροής, η γειτνίασή του με μεγάλα αστικά κέντρα, Κιλκίς,  Γιαννιτσά, Έδεσσα, Θεσσαλονίκη) το καθιστούν πραγματικό πόλο έλξης.
     Oι δασικές Υπηρεσίες διαπιστώνοντας την ανάγκη για αναψυχή τα τελευταία χρόνια έ-χουν εκπονήσει, μελέτες και σε μεγάλο βαθμό τις έχουν υλοποιήσει, με αποτέλεσμα οι φίλοι του Δάσους να απολαμβάνουν τη φύση του Πάικου και να ξεκουράζονται στους οργανωμένους αυτούς χώρους αναψυχής, που ανακαλύφθηκε και προτάθηκε για την αξιοποίησή και, από το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ είναι οι Καταρράχτες του Σκρά.
     Το Σκρά είναι ένα από τα πιο ιστορικά χωρία του Πάικου. Χτισμένο στην Β.Α. πλευρά του σε υψόμετρο 520 μ. το παλαιότερο όνομά του ήταν  "Λιουμίτσα" και φαίνεται για πρώτη φορά καταγραμμένο το 1452.
     Στο Μακεδονικό αγώνα, το Σκρά γίνεται θέατρο βίαιων συγκρούσεων και τόπος θυσίας αγωνιστών. Κατά τη διάρκεια του Α' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ πολέμου η περίφημη ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΚΡΑ χαρίζει στο χωρίο νέο όνομα και η δόξα του ξεπερνά τα Ελληνικά σύνορα, αφού η μάχη που δόθηκε εκεί, ήταν αποφασιστική σημασία για την έκβαση του πολέμου.
     Σήμερα το Σκρά είναι ένα ζωντανό χωριό όπου οι 120 κάτοικοί του ασχολούνται με τη γεωργία και τη κτηνοτροφία. Κάποιες δειλές κινήσεις βέβαια έχουν γίνει και προς την τουριστική ανάπτυξη. Είναι ένα ιδανικός χώρος παραθερισμού με πολύ καλό κλίμα και σπάνιες φυσικές ομορφιές όλες τις εποχές του χρόνου.
     Ο δασικός δρόμος περνάει μέσα από δρυοδάση, ύστερα καταλήγει σ'ένα μικρό ξέφωτο. Νομίζεις ότι βρίσκεσαι ξαφνικά μέσα σε κρατήρα ηφαιστείου. Σχεδόν από παντού υψώνονται κατακόρυφες ορθοπλαγίες. Πλάι στο ξέφωτο κυλάει ένα ρέμα με διάφανα νερά. Εκεί υπάρχει μια γέφυρα με κορμούς. Οι κορμοί στηρίζονται σε βαριές σιδερένιες ράγες. Είναι ό,τι απέμεινε από την παλιά συμμαχική σιδηροδρομική γραμμή. Ήχος νερού ακούγεται όλο και εντονότερα. Η ατμόσφαιρα αλλάζει, μια αίσθηση υγρασίας μας διαπερνά.
     Ξαφνικά το οπτικό πεδίο καθαρίζει. Δεκαπέντε μέτρα μπροστά μας ξεπροβάλλει ο καταρράχτης. Τα αφρισμένα νερά του κυλούν με χάρη πάνω στα λεία εξογκώματα του ασβεστολιθικού βράχου και νοτίζουν ολόγυρα την ατμόσφαιρα με αναρίθμητα λεπτά σταγονίδια.
     Μια μικρή σπήλια σχηματίζεται στη ρίζα του βράχου. Λεπτοί  σταλακτίτες κρέμονται απ'την οροφή, που δεν σταματά ούτε λεπτό να δακρύζει με κρυστάλλινες σταγόνες. Λίγο πιο κάτω περιμένει μια φυσική μικρή λίμνη με διάφανο γαλαζοπράσινο χρώμα, χαμένη πίσω από ένα σχεδόν αδιαπέραστο φράγμα από φουντουκιές, κισσούς και κληματσίδες. Η περιπλάνηση μοιάζει με βεβήλωση που συνεχίζεται. Η κλίση του εδάφους ομαλοποιείται. Άφθονο γρασίδι και πλατάνια δημιουργούν έναν εκπληκτικό επίπεδο χώρο ανάμεσα στα ρέματα. Πιο κάτω όμως η φύση αγριεύει και πάλι. Το έδαφος γίνεται απόκρημνο, ένας δεύτερος καταρράκτης πέφτει με πάταγο πάνω από το ρέμα.
 
     Η ομορφιά της φύσης δεν έχει τελειωμό. Εικόνες που μένουν χαραγμένες για πάντα στη μνήμη.