Ερχόμενοι στην Ελλάδα έζησαν οκτώ δύσκολα χρόνια, γιατί το κράτος δεν έδειξε ενδιαφέρον αλλά η ζεστασιά της Μακεδονίας τους προσέλκυσε και έτσι πολλοί πήραν την απόφαση και εγκαταστάθηκαν στην Μακεδονία. Συγκεκριμένα η Σερραϊκή κοινωνία τους αγκάλιασε. Οταν έμαθαν ότι ήρθαν πρόσφυγες θέλησαν να βοηθήσουν με διάφορους τρόπους. Ιδιαίτερα ο σύλλογος των Ελληνοποντίων τους βοήθησε επαγγελματικά και οικονομικά, αλλά τα προβλήματα παραμένουν.
Σταθερά λοιπόν, στην πόλη μας έρχονται εκατό οικογένειες το χρόνο και υπολογίζεται ότι τώρα κατοικούν χίλιες οικογένειες δηλαδή περίπου 3.000 άνθρωποι.
     Μία από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουνε είναι η ανεύρεση εργασίας λόγω της γλώσσας και της προσαρμογής τους. Αναγκάστηκαν λοιπόν να ασχοληθούν με χειρωνακτικές εργασίες. Αυτό συμβαίνει στο 30% των επιστημόνων εκτός από τους γιατρούς που για δύο περίπου χρόνια δε δούλεψαν. Οι πολιτικοί μηχανικοί βρήκαν μεγάλες διαφορές. Δε γίνονται σεμινάρια για ενημέρωση αλλά και εάν γίνονταν δε θα έβρισκαν δουλειά. Επομένως οι περισσότεροι από αυτούς αναγκάζονται να δουλεύουν σε οικοδομές, ενώ οι γυναίκες ως οικιακοί βοηθοί. Παρ’ όλα αυτά όμως γίνονται υποχείρια των εργοδοτών τους, οι οποίοι τους εκμεταλλεύονται, πληρώνοντάς  τους  με  χαμηλό  μισθό  συγκριτικά  με  τα  χρήματα  που  θα έδιναν στους ντόπιους. Ωστόσο υπάρχουν αρκετοί οι οποίοι ζουν αρκετά καλά.
     Στο ερώτημά μας για το εάν αντιμετωπίστηκαν ρατσιστικά η απάντησή τους ήταν αρνητική, όσον αφορά τους κατοίκους του νομού Σερρών, οι οποίοι ήταν μερικοί από τους λίγους οι οποίοι τους βοήθησαν να κάνουν ευνοϊκότερες τις συνθήκες διαβίωσής τους στον τόπο μας.