Οι μαθητές της ομάδας συνεντεύξεων του 6ου Γυμνασίου Σερρών με τον κύριο Βασίλη Τζανακάρη

Βασίλης Τζανακάρης, από τους παλαιότερους δημοσιογράφους του νομού, ασκεί το επάγγελμα  του δημοσιογράφου από 16 χρόνων.  Φέτος συμπλήρωσε  40 χρόνια στη χρόνια στη δημοσιογραφία.

     Κύριε Τζανακάρη, έχετε πολλούς τίτλους του εκδότη, του δημοσιογράφου του συγγραφέα και ιστορικού. Τι από όλα δηλώνεται;
     Τίποτα είμαι γραφιάς στην δούλεψη του Γουτεμβέργιου, ένας εργάτης. Όταν θα πεθάνω δεν θέλω να γράψουν ούτε συγγραφέας, ούτε ιστορικός θέλω να γράψουν φορτωτής. Όταν γράφω απολαμβάνω αυτό που κάνω. Κάνω χίλια δυο πράγματα εκτός από το γράψιμο.
     Ίσως είμαι ο πιο παλιός δημοσιογράφος στην πόλη των Σερρών και ταυτόχρονα είμαι και συγγραφέας. Αυτούς τους 2 τίτλους θα τους απέφευγα γιατί δεν μ’ αρέσει να λέγομαι δημοσιογράφος, αλλά ούτε και συγγραφέας. Είμαι όμως υποχρεωμένος να αναφέρω Εκδότης του περιοδικού «Γιατί». Ο άνθρωπος ότι είναι, είναι μέσα από το έργο του, είναι μέσα από τους τίτλους. Είμαι ένας απλός γραφιάς που έχω βγάλει 20 βιβλία 25 τόμους περιοδικού «ΓΙΑΤΙ» αν έφευγα από την ζωή θα άφηνα πίσω μου 54 βιβλία.
     Πείτε μας για την έκθεση που κάνατε τελευταία.
Η έκθεση που έκανα τελευταία.... σ’ αυτήν είχαμε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Είμαι θυμωμένος μαζί σας που δεν ήρθατε. Δεν γίνεται να μην έρχονται παιδιά την πόλη μας και να έρχονται  από μακριά π.χ. από τη (Μαυροθάλασσα ή τη Ζίχνη).
Δυστυχώς όμως σ’ αυτήν την πόλη κατοικούν άνθρωποι που δεν την αγαπούν. Αν την αγαπούσαν θα ήταν διαφορετική. Πολλοί δεν κατάφεραν να γίνουν Σερραίοι. Όλοι μπορεί να είμαστε γόνοι μικρασιατών, ποντίων, βλάχων όμως πρώτα απ’ όλα είμαστε Σερραίοι. Εδώ όμως πρώτα είναι πόντιοι βλάχοι, νταρνάκες και μετά Σερραίοι. Όσο δεν θα καταφέρνουμε να απαλλαγούμε από το σύνδρομο αυτό η πόλη δεν θα πάει μπροστά. Ως ζώσα πραγματικότητα πρέπει να υπάρχει η πόλη των Σερρών.
     Η πόλη των Σερρών ήταν κομμάτι Ευρωπαϊκό μέχρι το 1913. Οι Σερραίοι αγοράζουν τα ρούχα τους από την Βιέννη, το Παρίσι σήμερα ψάχνεις με το λυχνάρι να βρεις Σερραίο σ’ αυτήν την πόλη. Εάν δεν μάθετε την πόλη των Σερραίων θα την καταστρέφεται. Η πόλη των Σερρών το 1863 να πάρει άδεια από τον Σουλτάνο για να είναι η πρώτη πόλη που θα έχει κωδωνοστάσιο και καμπές αποφάσισε όμως να το γκρεμίσουν στην δεκαετία του 60. Να αγαπάτε την πόλη και να την ψάχνετε. Και να μαθαίνεται όλα τα μυστικά της.
     Έχετε ένα μεγάλο αρχείο, πόσο καιρό συλλέγεται πληροφορίες και πόσο χρήσιμο θα ήταν για την Σερραϊκή κοινωνία. Από που αντλείτε τις πληροφορίες;
     Χρήσιμο για την Σερραϊκή κοινωνία δεν θα ήταν καθόλου όσο η Σερραϊκή κοινωνία δεν θα ενδιαφερθεί. Το αρχείο το συλλέγω από ηλικία 10 χρόνων. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα αρχεία που υπάρχουν στην Ελλάδα. Έχουμε 40-50.000 εφημερίδες από το 1880, 1500 Περιοδικά, 7000 έγγραφα, 2500 φωτογραφίες θεάτρου, πάντα Σερραϊκες. Είμαι εραστής των απλών ανθρώπων των περιθωρίων. Οι σημειώσεις των περιθωρίων είναι σπουδαία πράγματα. Ετοιμάζω ένα βιβλίο τα «Σέρρας του Έρωτα». Το αρχείο το μαζεύω από την δεκαετία του 50. Είμαι παιδί της πιάτσας της αγοράς. Ήμουν παιδί του δρόμου δεν άλλαξα. Εγώ δεν θέλω ούτε να αρέσω ούτε μ’ ενδιαφέρει τι θα πουν οι άλλοι για μένα.
     Είστε εκδότης του περιοδικού «ΓΙΑΤΙ» πείτε μας από πότε εκδίδετε και σε ποια κατηγορία κατατάσσεται;
     Το περιοδικό «ΓΙΑΤΙ» εκδίδετε από το 1975 από το καλοκαίρι. Στην αρχή ήταν ένα κοκτέιλ. Μόλις είχε τελειώσει η χούντα. Το «ΓΙΑΤΙ» είναι ένας τίτλος που εκφράζει την νεανικότητα όλα τα Περιοδικά θα γεράσουν, όμως το  «ΓΙΑΤΙ» όχι. Οι άνθρωποι που θα βρουν το «ΓΙΑΤΙ» μετά από χρόνια θα είναι σαν να έχουν βρει τον θησαυρό του αιώνα: Το «ΓΙΑΤΙ» γιατί ως προς τα θέματα του είναι φρέσκο ενώ βγαίνει 25 χρόνια. Πιστεύουμε να τα εκατοστίσει.
Ποιοι λόγοι σας οδήγησαν στην δημοσιογραφία.
     Πιστεύετε ότι τηρούνται οι κανόνες δεοντολογίας. Πείτε μας την γνώμη σας για το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο.
     Μια χαρά είναι εκεί που είναι όλα είναι ένα εμπορικό διαδίκτυο που ο κάθε ένας κοιτάει πως θα οικονομήσει από τον άλλων. Το «ΓΙΑΤΙ» όμως αρνήθηκε να δημοσιεύσει διαφήμιση τσιγάρων. Ο δημοσιογράφος δεν γίνεται γεννιέται. Εγώ έγγραφα με το ψευδώνυμο επαναστάτης και έστελνα επιστολές 14 - 15 χρονών στην εφημερίδα ελληνικός βορράς. Όλοι με ξέρουν έτσι πριν από 40 χρόνια, όλα τα έχω κάνει με πάθος και με έρωτα και ήταν όλα πετυχημένα.
Ποια είναι η γνώμη σας για την πόλη μας. Πιστεύετε πως υπάρχουν μνημεία και πόροι έλξεις.
     Τι έχετε να πείτε για την αρχιτεκτονική.
     Αρχιτεκτονική από 0-0. Ότι πιο αντιαισθητικό θα το βρείτε σ’ αυτή την πόλη. Μην σας ξεγελάει η πλατεία ελευθερίας και κάποιοι δρόμοι, κάναμε ότι μπορούσαμε για να την καταστρέψουμε. Υπάρχουν μνημεία και τάφοι έλξης. Καταστρέψαμε πολλά μνημεία.
     Σας ικανοποιεί το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα ;
Όχι βέβαια και χαίρομαι όταν σας βλέπω να τα καίτε. Είναι τόσο αισχρά και αηδιαστικά. Είναι του πεταμού, δεν μπορώ να φανταστώ τον καθηγητή χωρίς βιβλίο παραμάσχαλα. Σήμερα ο κόσμος αλλάζει πολλοί είναι άσχετοι. Πρέπει ο καθηγητής να πει ποια είναι τα χρήσιμα λίγοι είναι οι καλοί καθηγητές. Πρέπει να ξεκινήσει από τον δάσκαλο το εκπαιδευτικό σύστημα. Ήμουν και εγώ κακός μαθητής στα νιάτα μου.
     Η γνώμη σας για την αναγραφή ΧΟ στις ταυτότητες; Είχαμε και τη σημαία με τον Αλβανό μαθητή.
     Τα ασήμαντα να τα αποφεύγουμε. Το σημαντικότερο είναι να πιστεύουμε. Εάν πιστεύεις στον Χριστό ή αν πιστεύεις στο Θεό ή αν πιστεύεις στην ορθοδοξία. Πιστεύεις στην Ελλάδα, στην πατρίδα αν είσαι πατριώτης. Αυτά είναι σπουδαίες ιδέες. Τώρα αν θα γράψει ΧΟ ή όχι αυτό δεν με ενδιαφέρει. Αυτό είναι τυπικό εάν ξέρεις την ιστορία σου. Έχει μεγάλη σημασία η ιστορία ενός τόπου.
Πως είναι δυνατόν να σε ρωτάω εσένα τι έγινε την 28η Οκτωβρίου και να μου λες ότι ήρθαν οι Τούρκοι και τους διώξαμε. Και από την άλλη μεριά να μου λες ααα!!! δεν θα σηκώσει την σημαία ο Αλβανός. Γιατί να μην την σηκώσει; Εξάλλου η ιστορία μας έχει διδάξει ότι ένα σωρό φιλέλληνες σκοτώθηκαν με την ελληνική σημαία στο χέρι. Για σκεφτείτε : το πρόβλημα είναι δικό μας ή του Αλβανού; Αποδέχεται ο Αλβανός να σηκώσει το έμβλημα μας; Τιμητική διάκριση. Ποιος Έλληνας θα δεχόταν να σηκώσει την τουρκική σημαία;  Κανένας. Πως δέχεται αυτό το παιδί που είναι από την Αλβανία, να σηκώσει ελληνική; Όχι το σύμβουλο εξακολουθεί να είναι σύμβολο τιμημένο, καθαγιασμένο με αίμα. Από εκεί και πέρα αφού ο ίδιος δεν έχει  πρόβλημα ας την σηκώσει αν την δικαιούται.
     Είναι τιμή και θα σας πω ένα σωρό, ακόμα και ο Μάγιερ σκοτώθηκε στην έξοδο του Μεσολογγίου με την σημαία την ελληνική στο χέρι. Δεν την τίμησε με το αίμα του; Ξένος ήταν ο άνθρωπος, τι σημασία έχει; Το θεωρώ ότι οι ίσον σημασίες με αφήνουν παγερά αδιάφορο.
    --- Με ενδιαφέρει η ουσία της θρησκείας. Με ενδιαφέρει ο Χριστός ως επαναστάτης, ο άνθρωπος που πήρε το Ευαγγέλιο και έδιωξε τους εμπόρους, τους λαθρεμπόρους και όλους τους ελαιοεμπόρους της εποχής εκείνης μέσα από τον ναό.
    --- Με ενδιαφέρει ο Χριστός που μπήκε ξυπόλυτος στα Ιεροσόλυμα χωρίς να φοράει καμιά πατριαρχική μήτρα, χωρίς να κρατάει καμιά με ποικίλα χρυσάφια και ασήμια πατριαρχική ράβδο.
--- Μπήκε στον ναό με ένα τσουμάκι στο χέρι και με αυτό το τσουμάκι τους κυνήγησε.
--- Και είπε όταν τον ρώτησε ο πλούσιος: Κύριε πως να μπω στην Βασιλεία των ουρανών; Του λεει : Πούλησε τα υπάρχοντά σου και ακολούθησέ με. Υπάρχει μεγάλη επανάσταση από αυτό;
Πούλησε τα υπάρχοντά σου. Και του λέει ο πλούσιος αυτό δεν γίνεται. Γι’ αυτό σου λέω ότι είναι πολύ πιο εύκολο να περάσει καμήλα από την άκρη καρφίτσας παρά ένας πλούσιος να μπει στον παράδεισο. Αν αυτό δεν είναι μήνυμα ελευθερίας, δημοκρατίας, δικαιοσύνης, ισότητας ποιο είναι;
     Ο Ιησούς  Χριστός υπήρξε ο μεγαλύτερος επαναστάτης στην ιστορία των εθνών και το ποιο ερωτικό άτομο. Και μην σαν φανεί παράξενο. Δεν λες εύκολα αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. Δεν λες εύκολα όποιον σου κάνει κακό να του κάνεις καλό. Αυτό είναι έρωτας, μιλάμε για έρωτα στη  ιδανική του μορφή, δεν μιλάμε για εγκεφαλικό έρωτα. Αγάπησε ποτέ κανείς τόσο πολύ τον άνθρωπο όσο τον αγάπησε ο ίδιος ο Χριστός. Ενώ θυσιάστηκε για τον άνθρωπο τον μακελεύαμε, τον σταυρώσαμε σαν το αρνί. Και πάλι θα τον σταυρώναμε αν ερχόταν. Μόνο που αυτήν την φορά αν θα ερχόταν θα κρατούσε δυο αρμαθιές σφαίρες ντουμ - ντουμ και πέντε βραχύκαννες καραμπίνες και θα ρήμαζε τον τόπο όλο.
     Έχω κατεβάσει έναν τέτοιο Χριστό σ’ ένα κείμενό μου στο περιοδικό που θερίζει και ουρλιάζουν τα πλήθη από κάτω και να παρακαλάνε και δεν καταλαβαίνει τίποτα. Τους θερίζει με μια δικαιολογία : «εσείς πήρατε το ωραιότερο άστρο που σας χάρισε ο πατέρας μου και το καταστρέψαμε, το μακελεύσατε, καταστρέψατε τα βουνά, τις θάλασσες, τα δάση, τα ποτάμια, καταστρέψαμε το φυτικό και το ζωικό βασίλειο, καταστρέφεστε μεταξύ σας.
     Υπάρχει χειρότερο από αυτό που συνέβη στον πόλεμο της Βοσνίας όταν υπήρχε ένα ταξιδιωτικό γραφείο στην Ιταλία που πήγαινες, δήλωνες, πλήρωνες, σ’ έδιναν ένα όπλο σε πήγαιναν και πυροβολούσες όποιο παιδάκι ήθελες να το σκοτώσεις. Μόνο και μόνο για να μαθαίνεις σκοποβολή. Υπάρχει χειρότερο πράγμα από αυτό. Εάν κατέβαινε ο Χριστός θα συγχωρούσε ποτέ τέτοια πράξη; Όχι βέβαια. Κι όμως αυτήν την πράξη τόλμησε και την έκανε άνθρωπος. Σας στενοχωρώ.
Άλλη ερώτηση
     Αυτές ήταν οι ρωτήσεις μονάχα; Αυτά είναι τα τυπικά που ρωτάτε σε όλους τους δημοσιογράφους.
Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους. Εγώ ανοίγω την εφημερίδα και την μυρίζω κάθε πρωί σαν να κάνω προσευχή. Η εφημερίδα. Αγγίζω τα βιβλία σαν να αγγίζω κάτι ιερό.
     Η τυπογραφία δεν θέλει να την τραυματίζεις. Εσείς που ασχολείστε με τους υπολογιστές πρέπει να ξέρεται ότι οποιαδήποτε βιαστική και γρήγορη δουλειά τραυματίζει την τυπογραφεία. Τα γράμματα είναι ζωντανά, έχουν φωνές. Οι λέξεις είναι λουλούδια, ανθίζουν. Μπορούν αν τις αγαπά και τις χαϊδεύεις να σε ανοίξουν τον ιστορικό τους κόσμο και σου μάθουν ένα σωρό χάδια.
Τα βιβλία πρέπει να τα ακούτε. Να βάλετε μέσα το αυτί σας και να ακούτε το κύμα της θάλασσας, την βοή του ανέμου. Τέτοια είναι τα βιβλία. Έτσι πρέπει να αγαπάτε τις λέξεις και τα γράμματα. Να τα ακούτε και όταν τα αγγίζεται θα νοιώθετε ότι πάλλονται κάτω από τις ρόγες των δακτύλων σας. Πράγμα που δεν συμβαίνει στην σημερινή εποχή. Συνέβαινε με την παλιά είδηση της τυπογραφίας.
     Εγώ είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος και υπερήφανος που βίωσα όλες τις μορφές της δημοσιογραφίας. Ξεκινώντας από την δημοσιογραφία και την τυπογραφία που χέρι - χέρι γράφουμε τα γράμματα. Ύστερα στην φωτοσύνθεση και ύστερα στα κομπιούτερ. Γι’ αυτό και όταν πήρα κομπιούτερ και ρώτησα από κει που τ’ αγόρασα σε ποσό καιρό θα μπορώ να γράψω το περιοδικό μου, μου είπαν σε έναν με ενάμιση χρόνο. Όταν πήγε το επόμενο τεύχος και τους το  έδειξα, έπεσαν απ’ τα σύννεφα. Το κομπιούτερ κατάλαβε ότι είχε να κάνει μ’ έναν άνθρωπο που το αγαπάει και το ξέρει και δεν μπορούσε να το κάνει ζαβολιές. Έμαθα αυτά τα βασικά μου στο ειδικό πρόγραμμα, για να φτιάχνω το περιοδικό μου και τα βιβλία μου. Δεν με ενδιαφέρουν παραπάνω πράγματα. Θέλω να με εξυπηρετεί και όχι να το εξυπηρετώ ή να το υπηρετώ. Θέλω να με υπηρετεί το κομπιούτερ μου. Ούτε σκλάβο του θα καταφέρει να με κάνει. Βέβαια έχω κερδίσει πολλά βραβεία που το κομπιούτερ κρατάει μέσα στην μνήμη του. Ένα σωρό κείμενα γράφω όπως διηγήματα, μυθιστορήματα που έχω υπό εξέλιξη, ένα σωρό πληροφορίες, και όλες δεν χάνονται σ’ αυτό. Και καμιά φορά θα πρέπει να το κολλάω έτσι ώστε να μην ξεχνάω τίποτα. Βγάζω μόνος μου τα βιβλία, τα γράφω μόνος μου και θέλω να πιστεύω ότι έχω καταφέρει να φτιάξω βιβλία...
     Ήθελα να σας ρωτήσω και εγώ, ποιοι είναι από εσάς θέλετε να γίνεται δημοσιογράφοι 1,2,3 Συγγραφείς; Ελάτε μην ντρέπεστε μεταξύ μας είμαστε...