ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΑ
Αρθρο:  Τα πεζοδρόμια... είναι για τους πεζούς

Νατάσα Δήμου
Μαθήτρια Γ' Τάξης 6ου Γυμνασίου Σερρών

ΩΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΗΠΟΙ ,ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ!
      Εμείς οι Έλληνες ποτέ δεν εκτιμούμε αυτά που έχουμε. Θέλουμε πάντα να αντιγράφουμε τους άλλους και να υιοθετήσουμε τον δικό τους τρόπο ζωής. Αφήσαμε τα πανέμορφα χωριά μας και κλειστήκαμε στο άψυχο μπετόν. Αφήσαμε τα μικρά μας σπιτάκια πάνω στα βουνά και δίπλα στη φύση και στοιβαχτήκαμε στις πολυκατοικίες. Η ανάγκη μας, όμως, να ζούμε δίπλα στη φύση καλλιεργώντας το έδαφος εξακολουθεί να υπάρχει.
      Το άψυχο μπετόν και η μαύρη άσφαλτος έχουν κυριαρχήσει στα αστικά μας κέντρα Προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε κάθε κομμάτι γης, φυτεύοντας έστω και ένα δεντράκι. Οι κήποι είναι είδη πολυτελείας στις μέρες μας. Στον δέκατο όροφο μιας πολυκατοικίας, εκεί που, όπως μάθαμε από τους Ευρωπαίους, βρίσκεται η ταράτσα, συχνά χρησιμοποιείται ως κήπος των ενοίκων. Τα μπαλκόνια, πάλι ευρωπαϊκό στοιχείο, επίσης χρησιμοποιούνται ως κήποι. Ανώδυνοι τρόποι έκφρασης αυτής της επιθυμίας του ανθρώπου.
     Συχνά , όμως, ορισμένοι προσπαθούν να αποκτήσουν αυτόν τον κήπο εις βάρος άλλων αναγκών των πολιτών. Συχνό φαινόμενο, λοιπόν,  η «κηποποίηση» των πεζοδρομίων. Ο πολύτιμος χώρος για την ασφάλεια των πολιτών καθώς κυκλοφορούν στην πόλη, μετατρέπεται σε τόπο ικανοποίησης των ψυχικών αναγκών κάποιων άλλων.
     Το φαινόμενο αυτό είναι εντονότερο σε στενούς δρόμους με στενά πεζοδρόμια. Εκεί, δηλαδή, που η ανάγκη τους είναι εντονότερη, συχνά δεν υπάρχουν. Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται και στην οδό Σιγής. Σχετικά πολυσύχναστος δρόμος, στον οποίο κυκλοφορούν μικρά παιδιά. Ο δρόμος αυτός οδηγεί και στο σχολείο μας, 6ο Γυμνάσιο, αλλά και στο 3ο Λύκειο που βρίσκεται ακριβώς δίπλα. Έτσι καθημερινά διασχίζουν αυτόν τον δρόμο τα 1000 παιδιά των δύο αυτών σχολείων. Και αν σκεφτεί κανείς ότι τα παιδιά αυτά περνάνε δυο φορές κάθε μέρα, δηλαδή 2000 άτομα, τότε θα καταλάβει κανείς την κρισιμότητα της κατάστασης. Τα δύο λεωφορεία που φέρνουν τα παιδιά στο σχολείο δεν μπορούν να διασχίσουν τον δρόμο αν τον διασχίζουν ταυτόχρονα και οι μαθητές.
     Πόσο μάλλον να σας αναφέρω ότι ο δρόμος ίσα ίσα που επιτρέπει την κίνηση ενός και μόνου αυτοκινήτου. Η κατάσταση αυτή είναι εγκληματική και μπορεί να αποβεί και θανατηφόρα. Έτσι μια φαινομενικά ακίνδυνη και όμορφη πρωτοβουλία των κατοίκων μπορεί να αποβεί μοιραία για κάποιους συμμαθητές μας.
     Σίγουρα κανείς δεν ζητάει από τους ανθρώπους να απαρνηθούν την έμφυτη αυτή ανάγκη τους να στρέφονται στη φύση, όμως ο κάθε πολίτης θα πρέπει να αναρωτιέται κατά πόσο μια πράξη, του που μπορεί να ωφελεί τον ίδιο, ταυτόχρονα να λειτουργεί σε βάρος των άλλων.

Αρθρο:  Η εκκλησία για τα θύματα του AIDS

Γιώργος Πάλλας
Μαθητής  Γ' Τάξης 6ου Γυμνασίου Σερρών

        Για την Εκκλησία μεγαλύτερη αξία έχει ένας άνθρωπος με AIDS που είναι ευαισθητοποιημένος απέναντι στα υπαρξιακά ερωτήματα παρά ένας υγιής που είναι αναίσθητος στο βασικό πρόβλημα της ζωής και του θανάτου.
Ιδού μια συγκλονιστική μαρτυρία ενός ανθρώπου, του αμερικανού ηθοποιού Άντονυ Πέρκινς που πέθανε από AIDS στις 13-9-92 σε ηλικία 60 ετών, αφού προηγουμένως «ωρίμασε» μέσα στο καμίνι του πόνου και της δοκιμασίας.
«Πολλοί νομίζουν ότι τοAIDS είναι μια εκδίκηση του Θεού. Εγώ όμως νομίζω ότι μας στάλθηκε για να μάθει ο κόσμος να αγαπάει και να έχει κατανόηση και συμπάθεια ο ένας για τον άλλον. Έμαθα περισσότερα για την αγάπη και τον αλτρουισμό απ’ αυτούς που συνάντησα σ’ αυτή τη μεγάλη περιπέτεια στον κόσμο του AIDS παρά στον ανηλεή και ανταγωνιστικό κόσμο, όπου πέρασα τη ζωή μου».
ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ AIDS
      Είναι ευτύχημα ότι σε αντίθεση με τους πολλούς, αρκετοί χριστιανοί σ’ όλο τον κόσμο, κληρικοί και λαϊκοί, πήραν πρωτοβουλίες για συμπαράσταση στα θύματα του AIDS ξεπερνώντας τον φόβο, τον ρατσισμό, τον αποκλεισμό και τον εξοστρακισμό. Με όπλο τη χριστιανική αγάπη και κατανόηση συντροφεύουν τα θύματα, τα φιλοξενούν, κουβεντιάζουν μαζί τους, τα στηρίζουν στη δοκιμασία τους και μένουν μαζί τους μέχρι τέλους.
Την  πρωτοπορία έχουν οι ιερείς των νοσοκομείων, ύστερα των ενοριών.
· Στη Λυών ο π. Costarigot του κρατικού νοσοκομείου στηρίζει τους ανθρώπους που πεθαίνουν με AIDS, τους εμφυσά αισιοδοξία και ελπίδα. Στο έργο του τον βοηθούν εθελοντές λαϊκοί.
· Στις ενορίες δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την αποδοχή από όλη την κοινότητα των φορέων και των ασθενών. Αλλού διοργανώνονται ειδικές βραδιές για προσευχή υπέρ των αρρώστων αυτών.
· Υπάρχουν και χριστιανικοί Σύλλογοι που δραστηριοποιούνται με τη λειτουργία ειδικών ξενώνων, με εξορμήσεις κατά του ρατσισμού, με δωρεάν διανομή συρίγγων μιας χρήσεως για τους ναρκομανείς.
· Και είναι και οι επίσημες διακηρύξεις των Εκκλ. Αρχών. Πιο πρόσφατη η Διακήρυξη της γαλλικής Ιεραρχίας (Φεβρουάριος 1996). Με αυτήν οι γάλλοι Επίσκοποι δίδουν τις σωστές διαστάσεις στην αρρώστια και εγκρίνουν τη χρήση του προφυλακτικού μόνο στις περιπτώσεις ανεύθυνης σεξουαλικής ζωής. Η τοποθέτηση αυτή προξένησε πλήθος αντιδράσεων αλλά και επιδοκιμασιών.
 ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ ΜΕ ΕΥΘΥΝΗ
     Η αρρώστια είναι μέχρι σήμερα θανατηφόρα. Μπορεί όμως να καταπολεμηθεί μόνο αν καλλιεργηθεί η έννοια της ατομικής και συλλογικής ευθύνης τόσο στους φορείς όσο και στους υγιείς.
     Η ευθύνη είναι εκείνη που θα επιβάλλει στους γιατρούς να ελέγχουν προηγουμένως το αίμα που θα μεταγγίσουν, ώστε να αποφεύγονται μολύνσεις από εγκληματική αμέλεια που τιμωρείται και από το νόμο (άρθρα 281 και 284 Π.Κ.). Αν αντί αμέλειας υπάρξει δόλος δηλ. σκόπιμη ενέργεια για μετάδοση του ιού, τότε η κύρωση φθάνει τη 10ετή κάθειρξη. Το ίδιο αίσθημα ευθύνης θα καθοδηγήσει τον καθένα να μην μολυνθεί από αμέλειά του, με μια ανεξέλεγκτη σεξουαλική σχέση, αυτοκαταδικαζόμενος  σε θάνατο. Και το ίδιο αίσθημα θα του υπαγορεύσει, εφ’ όσον μολυνθεί, να μη θελήσει να μολύνει άλλους ανυποψίαστους.
     Η ζητούμενη ευθύνη έχει και συλλογική έκφραση. Πρόκειται για τη στάση του κοινωνικού περιγύρου απέναντι στα θύματα της νόσου. Ο « ιδιότυπος ρατσισμός » δεν έχει θέση ανάμεσά μας. Ο λαός μας οφείλει να σταθεί με περίσκεψη και υπευθυνότητα απέναντι στα θύματα. Αλλά και απέναντι του ίδιου του κινδύνου που ελλοχεύει σε κάθε ύποπτη σεξουαλική σχέση. Και βέβαια δεν συνιστά υπεύθυνη στάση ή ενθάρρυνση που δίδει στους νέους η Πολιτεία με τα τηλεοπτικά σποτς, να «κάνουν ελεύθερο έρωτα», αρκεί να χρησιμοποιούν προφυλακτικό.
ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΟ: ΝΑΙ ή ΟΧΙ ;
     Το προφυλακτικό δεν είναι ούτε η μόνη ούτε η ασφαλέστερη μέθοδος προφύλαξης από το AIDS. Η αλήθεια και η συναίσθηση της ευθύνης μας επιβάλλουν να διακηρύξουμε ότι πρόκειται για παραπλανητική διαφήμιση που παρασύρει. Η μοναδική, η 100% ασφάλεια είναι η εγκράτεια δηλ. η αποχή των νέων από κάθε σεξουαλική σχέση μέχρι το γάμο. Αυτό είναι και εφικτό και αζήμιο, έστω κι αν η ελευθεριάζουσα εποχή μας έχει κηρύξει τον πανσεξουαλισμό και την ηθική ασυδοσία. Το σεξουαλικό ένστικτο τιθασεύεται και καθοδηγείται. Δεν είναι ούτε τυφλό (όπως της αυτοσυντήρησης) ούτε επιτακτικό (όπως της διατροφής). Ο άνθρωπος είναι πιο δυνατός από το σεξ.
     Η Εκκλησία ζητεί από τους νέους εγκράτεια και δεν σφάλλει. Και στη συνέχεια ζητεί μέσα στο γάμο μονογαμική σχέση. Δεν εγκρίνει ούτε τις εξώγαμες ή τις προγαμιαίες σεξουαλικές σχέσεις, ούτε τις ελεύθερες συμβιώσεις.
     Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας συνιστά: «Τα αποτελεσματικά μέσα για να απαλλαγεί κανείς από τη μετάδοση του AIDS δια της σεξουαλικής οδού είναι να διατηρεί σχέση με ένα πιστό, μη μολυσμένο σύντροφο ή να μην έχει καθόλου σεξουαλική επαφή.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ AIDS
     «Τελικά το AIDS φαίνεται αυτή την ώρα να καλεί όλους σε επιστροφή στην οικογενειακή ηθική. Ο πανσεξουαλισμός, με όλες τις ποικίλες εκδηλώσεις του, δεν φαίνεται να είναι πια λύση στο αγωνιώδες πρόβλημα των ανθρώπων. Δεν είναι λύση, είναι μάλλον διάλυση. Η αναγκαιότητα της παραδοσιακής μορφής της οικογένειας, με όχι απλώς μονογαμικό χαρακτήρα, αλλά και με σωφροσύνη, επανέρχεται σαν επείγουσα λύση του προβλήματος.
     Και βέβαια είναι ο φόβος τώρα που αναγκάζει όλους να κάνουν στροφή. Ο άνθρωπος δεν μετανοεί εύκολα. Εμπρός στον κίνδυνο
της άμεσης τιμωρίας σκύβει το κεφάλι προσωρινά και αναγκαστικά συμμορφώνεται με την ηθική. Αύριο όταν θα βρεθεί το φάρμακο κατά του AIDS πάλι ο κόσμος  θα ξαναδοκιμάσει την παράβαση και πάλι θα διακηρύξει την ….απελευθέρωσή του.
     Έως ότου μια άλλη πληγή του Φαραώ μας επισκεφθεί για να μας συνετίσει.
     Διερωτώμαι: είναι λογική αυτή και πρακτική εντίμων με τον εαυτό τους ανθρώπων: Είναι τουλάχιστον αυτή στάση ελεύθερων υπάρξεων: Μόνο το κνούτο τάχα στα χέρια του Θεού φοβόμαστε: ΄»
                                                        Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Χριστόδουλος

Αρθρο:  Ελπίδα & Φόβος

Κατερίνα Ασπανίτσε
Μαθήτρια Γ' Τάξης 6ου Γυμνασίου Σερρών

     Η ανθρώπινη ύπαρξη κινείται ανάμεσα σε δυο πόλους, το φόβο και την ελπίδα .
     Η ζωή του ανθρώπου μοιράζεται ανάμεσα στην ελπίδα και τον φόβο.
     Ο άνθρωπος από την στιγμή που έρχεται στον κόσμο ατενίζει τη ζωή με δέος. Για να μπορέσει όμως να επιβιώσει και ν’ απαλύνει τους φόβους και τις αγωνίες του, δεν παύει να ελπίζει. Ελπίζει πως θα καταφέρει να ζήσει όμορφα σ’ αυτή τη ζωή και στο τέλος θα δικαιώσει την ύπαρξη του.
     Με την ελπίδα καταφέρνει να ζήσει να ξεπεράσει τις αντιξοότητες της ζωής με θάρρος και αισιοδοξία. Ο φόβος είναι έμφυτος. Είναι η φυσική άμυνα του ανθρώπινου οργανισμού για καθετί το άγνωστο αμφίβολο και τυχαίο. Τον κρατά άγρυπνο ,του δίνει τη δύναμη να παλέψει με τις δυσκολίες, τον βοήθα να πάρει κατάλληλα μέτρα, να σωθεί από ακαταμάχητους εχθρούς που απειλούν τη ζωή και την ευτυχία του.
     Ο φόβος κρατάει σε επιφυλακή το πνεύμα, άγρυπνη τη διάνοια,  βοήθα τη λειτουργία της σκέψης. Όταν κινείται σε λογικά πλαίσια. ο φόβος δεν εγκαταλείπει ποτέ τον άνθρωπο. Ο φόβος ,όταν ο άνθρωπος είναι οπλισμένος με ηθικές  δυνάμεις και ψυχικό μεγαλείο δεν γίνεται εμπόδιο στη ζωή του. Τον οδηγεί  στη στασιμότητα ,στην αδράνεια και στην οπισθοδρομήσει. Παράλληλα κρατά δέσμια την ψυχή του, δεν την αφήνει να εκφραστεί και να δημιουργήσει ελευθέρα και καταπιέζει τον συναισθηματικό  κόσμο του ατόμου.
     Το αντίστροφο συμβαίνει με την ελπίδα. Πιο εύκολα παραδίνονται στα φτερά της ελπίδας οι πνευματικά ανώριμοι και επιπόλαιοι. Η ελπίδα, παράλληλα  με τη φρόνηση , ανοίγει τους ορίζοντες του ανθρώπου  και τον βοήθα να αντιμετωπίσει το βάρος  της ζωής με αξιοπρέπεια και συνέπεια. Καταφέρνει να οδήγηση τα βήματα του στη ευτυχία  και δίνει νόημα και περιεχόμενα στην ύπαρξη του.
     Η ελπίδα δίνει δυνάμει και κουράγιο στον άνθρωπο και τον οδηγεί στον αγώνα και στη μάχη. Καταπολεμεί τα εμπόδια ,τις  δυσκολίες  και βοηθάει τον άνθρωπο να αντιμετωπίσει  τις δυσκολίες τις ζωής και να νικήσει.
     Η ελπίδα δίνει φως και φτερά στη  ψυχη, δινει σκοπό και άξια στη ζωή και βοήθα τα άτομα να καλυτερέψουν τις συνθήκες ζωής τους. Η ελπίδα και ο φόβος  είναι οι δυο άξονες της ψυχης και ορίζουν την ελευθέρια του ατόμου. Η ελπίδα , λοιπόν, και ο φόβος είναι οι δυο πόλοι  ανάμεσα στους οποίους  κινείται η ανθρώπινη υπαρξη.
     Και οι δυο επιδρούν στη διαμόρφωση της προσωπικοτητας του και καθορίζουν τη στάση του και τη συμπεριφορά του μέσα στη ζωή.

Αρθρο:  Γιατί πρέπει να αγαπάμε τα δάση

Κατερίνα Μαυρουδή
Μαθήτρια Α' Τάξης 6ου Γυμνασίου Σερρών
     Άνθρωποι  και  δέντρα  είναι δυο αχώριστοι σύντροφοι που  χρόνια  τώρα έμειναν  και  μένουν  ο ένας  κοντά  στον  άλλο. Αυτό το  καταλαβαίνει κανείς   αν  επισκεφθεί  το  δάσος   ,που  τα  δέντρα  είναι οι  πράσινοι   κάτοικοι  του.  Εκεί  θ’ ακούσει  από  τα πιο  γέρικα , παράξενες  ιστορίες  για  κακούς ανθρώπους   που άλλοτε  με πριόνια   και τσεκούρια  και άλλοτε  με φωτιά  καταστρέφουν  τα δέντρα.
     Θα  μάθει  πως  τα  ζώα  είναι  ανεπιθύμητα   και  βλαβερά  για  τα  δάση .Ακόμη  θα   πληροφορηθεί οτι  τα  δέντρα   δίνουν  χίλια  δυο  αγαθά  στον άνθρωπο  και  του  προσφέρουν  ανεκτίμητες  υπηρεσίες.
---Καθορίζουν  τον μολυσμένο ατμοσφαιρικό  αέρα και μας  παρέχουν το πολύτιμο οξυγόνο.
---Το  ξύλο  τους ανέκαθεν  το χρησιμοποιεί  ο άνθρωπος  για χιλιάδες  δυο  εργασίες  του.
---Μας δίνουν αρώματα και φάρμακα.
---Από τα φύλλα τους γίνεται ένα φθηνολίπασμα.
---Συγκρατούν  τα διαβρωτικά νερά και τους αφηνιασμένους  ανέμους.
Με  άλλα  λόγια  η ευτυχία  μας ,η ζωή  μας  στηρίζονται  στη  ζωή       των δέντρων.
Έχει δίκιο  ο ποιητής  που λεει: <<Αγαπάτε  τα  δέντρα, αγαπάτε  τα  δάση.....>>

Τα σπήλαια και ο άνθρωπος
     Ο άνθρωπος, από την εμφάνισή του στη γη, έδειξε διαθέσεις θαυμασμού και λατρείας, για όλα τα φυσικά φαινόμενα, που την ύπαρξή τους δεν μπορούσε να ερμηνεύσει με το μη ανεπτυγμένο τότε μυαλό του.
      Η πρώτη κατοικία ήταν τα σπήλαια. Έμεινε έκθαμβος μπροστά στα πέτρινα ομοιώματα, εξωτικών ανθρώπινα μορφών, ζώων και λουλουδιών. Εξοικειώθηκε μ’ αυτά, δεν τα κατέστρεψε όπως πολύ συχνά συμβαίνει σήμερα αλλά αντίθετα, τα θεώρησε σαν ανώτερα και τα λάτρεψε για Θεότητες.
     Με την πάροδο των χρόνων και την ανάπτυξη του πολιτισμού, συνεχίστηκε η πρωτόγονη παράδοση της λατρείας Θεοτήτων μέσα σε σπηλιά.
     Ακόμα και σήμερα η Χριστιανοσύνη, σε πολλά σπήλαια, λατρεύει τους τιμώμενους Αγίους των περιοχών της.
     Μα και η επίσκεψη των σπηλαίων, σε όλο τον κόσμο, από εκατομμύρια τουρίστες, κάθε χρόνο, είναι μια εκδήλωση θαυμασμού και ένα προσκύνημα, σαν συνέχεια των εκδηλώσεων των ανθρώπων των προηγούμενων εποχών, στη Θεά Φύση, που είχε την υπομονή να δουλέψει επί χιλιάδες χρόνια ασταμάτητα, για να μας δώσει ,με τόση απλοχεριά, τα πέτρινα αυτά στολίδια, που εκπέμπουν τόση λαμπράδα μέσα στα βαθιά σκοτάδια των σπλάχνων της, που τα ονομάζουμε σπήλαια.

Αρθρο:  Η μετά θάνατον ζωή στην αρχαία Αίγυπτο

Χρύσα Νικολάου
Μαθήτρια Γ' Τάξης 6ου Γυμνασίου Σερρών

     Οι αιγύπτιοι δεν έβλεπαν το θάνατο σαν τέλος, αλλά σαν την αρχή μιας νέας ζωής. Στο ταξίδι για τον Άλλο Κόσμο έπαιρναν μαζί τους όλα τα αντικείμενα που είχαν χρησιμοποίηση στην επίγεια ζωή. Στον τάφο, μαζί με το σώμα του νεκρού τοποθετούσαν έπιπλα, τρόφιμα και κοσμήματα.
     Σύμφωνα με την αιγυπτιακή πίστη, το σώμα αποτελούνταν από διάφορα μέρη: το μπα η ψυχή, το κα η ζωτική δύναμη και το ακχ ή θεια δύναμη που εμπνέει τη ζωή. Οι ιερείς που συνόδευαν το νεκρό αναλάμβαναν να βγάλουν τα σπλάχνα από το σώμα και στη συνέχεια προχωρούσαν στη ταρίχευση του. Ο τύπος της ταρίχευσης ποίκιλε ανάλογα με την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκε ο νεκρός. Η τεχνική της ταρίχευσης ήταν ιδιαίτερα πολύπλοκη και οι ιερείς έπρεπε να γνωρίζουν ανατομία, για να αφαιρούν τα όργανα χωρίς να τα καταστρέφουν. Κατά την διαδικασία της ταρίχευσης, οι ιερείς τοποθετούσαν ανάμεσα στους επιδέσμους μια σειρά από φυλαχτά, με χαραγμένες επάνω διάφορες ευχές που θα βοηθούσαν το πέρασμα του νεκρού στον Άλλο Κόσμο.
Τα κανωπικά αγγεία: Τα σπλάχνα μετά από την απομάκρυνση τους από το σώμα του νεκρού, πλένονταν και βαλσαμώνονταν. Κατόπιν τοποθετούνταν σε τέσσερα δοχεία που απεικόνιζαν αντίστοιχα τέσσερις θεότητες, τα «Παιδιά του Ώρου», οι οποίες θα προστάτευαν τα όργανα από την αποσύνθεση. Αυτά τα δοχεία, που τα πώματα τους είχαν μορφή κεφαλιού ανθρώπου, τσακαλιού μπουμπουίνου και γερακιού ήταν γνωστά ως «κανωπικά δοχεία».Τα κανωπικά αγγεία τοποθετούνταν σε ξύλινο φέρετρο που το έσερνε έλκηθρο κατά την διάρκεια της νεκρικής πομπής.
     Μετά την ετοιμασία του, ο νεκρός τοποθετούνταν στη σαρκοφάγο και στη συνέχεια σχηματιζόταν η πομπή που θα τον οδηγούσε στον τάφο. Επικεφαλής ήταν ο νεκρικός ιερέας, ακολουθούμενος από μερικά αγόρια που κρατούσαν κάποια αντικείμενα που θα εξασφάλιζαν  στο νεκρό μια εύκολη ζωή. Τη σαρκοφάγο έσερνε ένα έλκηθρο, ενώ ένα δεύτερο έλκηθρο μετέφερε τα κανωπικά αγγεία. Όταν η πομπή έφτανε στο τάφο, γινόταν η τελετή του ανοίγματος του στόματος, χάρη στην οποία η μούμια θα επανερχόταν στη ζωή. Όλος ο νεκρικός εξοπλισμός, μαζί με τη σαρκοφάγο και τις προσφορές, τοποθετούνταν στο τάφο, ο οποίος στη συνέχεια θα σφραγιζότανε, ώστε κανείς να μην διαταράξει την αιώνια ανάπαυση του νεκρού. Έτσι, λοιπόν, ο νεκρός άρχιζε το μακρύ ταξίδι στο υπερπέραν.
     Ο Άνουβις, φύλακας των νεκροπόλεων, που επέβλεπε τις νεκρικές τελετές, οδηγούσε το νεκρό στον Όσιρι, ανώτατο άρχοντα του βασιλείου των νεκρών ο οποίος –μαζί με άλλους θεούς- πραγματοποιούσε τη λεγόμενη κρίση της ψυχής, κατά την διάρκεια της οποίας η ψυχή του νεκρού ζυγιζόταν. Αν το βάρος των κακών πράξεων ήταν μεγαλύτερο από το βάρος ενός φτερού, ο νεκρός καταβροχθιζόταν από ένα τέρας. Ενώ αν κατάφερνε να περάσει αυτή τη δοκιμασία έπρεπε να διασχίσει έναν υπόγειο κόσμο γεμάτο κινδύνους προκειμένου να φτάσει στον παράδεισο.
Οι Ουσσάπι: Είναι κάτι μικρά αγαλματάκια που τοποθετούνταν στον τάφο του νεκρού με σκοπό να τα χρησιμοποιήσει στον Άλλο Κόσμο. Τα πιο πολύτιμα ήταν φτιαγμένα από ξύλο, πέτρα ή και από πολύτιμους λίθους. Συχνά αναπαριστούσαν αντρικές φιγούρες με ένα άροτρο ή μια τσάπα κι ένα σάκο στην πλάτη, που στο μπροστινό μέρος είχαν σκαλισμένο ένα κεφάλαιο από τη Βίβλο των Νεκρών. Η απαγγελία αυτού του κεφαλαίου έδινε ζωή στα αγαλματίδια και θα λειτουργούσαν ως εκπρόσωποι του νεκρού.
Επιστροφή στην κεντρική σελίδα της εφημερίδας