ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

Το άρθρο γράφει ο Διευθυντής του 6ου Γυμνασίου Σερρών

Άρθρο 1: Σχολείο και αυθορμητισμός

Πηλίτσης Στέργιος

Φιλόλογος

Διευθυντής 6ου Γυμνασίου Σερρών


 

Πάμε στην τρίτη συνέχεια με την αθωότητα- και τελειώνουμε.

Το θέμα μας, όπως προέκυψε από τα προηγούμενα: ποια σχέση έχει το σημερινό ελληνικό σχολείο με την παιδική αθωότητα;

Το παιδί είναι μια αυθόρμητη μονάδα, που καλείται, μεγαλώνοντας, να καταστεί συγκροτημένη προσωπικότητα και ενσυνείδητος φορέας των αξιών που συνθέτουν τον πολιτισμό μας. Αυτά τα δύο πράγματα - αυθορμητισμός και συγκρότηση - πρέπει και να γίνουν μαζί και να συνυπάρξουν. Πράγμα καθόλου εύκολο. Καθώς μάλιστα σήμερα, ο τεχνικός πολιτισμός απαιτεί μια προσωπικότητα πολυεδρική και σύνθετη, γίνεται ακόμα πιο δύσκολο.

Το πρόβλημα του σχολείου: να εισάγει καθημερινά τον τρόφιμό του στον κόσμο των κανόνων και των δεξιοτήτων, χωρίς να του δημιουργεί αντιδράσεις που οδηγούν σε αδιέξοδα. Θα πάρει λοιπόν το παιδί από το χεράκι και θα του μάθει να χαίρεται τη γνώση και να δημιουργεί. Δημιουργώ θα πει εκφράζομαι και εκφράζομαι σημαίνει είμαι ελεύθερος. Γι' αυτό, πάντα, τα μαθήματα του αναλυτικού προγράμματος αντιστοιχούν στις εκφραστικές δυνατότητες του παιδιού: παιχνίδι, ζωγραφική, πλαστικές κατασκευές. Με τον καιρό, αθόρυβα και "σβηστά", το παιδί μπαίνει στο χώρο της δημιουργίας και της αυτοπραγμάτωσης με κέφι και δυναμισμό, χωρίς να νιώθει ότι στερείται τίποτα. Όσο περνάει ο καιρός, από τον παιδικό σταθμό στο νηπιαγωγείο, μετά στο δημοτικό, το γυμνάσιο και το λύκειο, γιατί όχι και στο πανεπιστήμιο, υφίσταται μια μεθοδική προπόνηση του νου και της ψυχής, από τα απλά στα σύνθετα, από τα εύκολα στα δύσκολα, κατά τρόπο που αυτή η δημιουργική πνοή, που είναι έμφυτη στον άνθρωπο, καλλιεργείται και ενισχύεται, γίνεται "δεύτερη φύση" - αυτό είναι ο "πολιτισμός" - μέχρι που στο τέλος ένας δουλεμένος άνθρωπος (αυτό που λέμε "καλλιεργημένος"), παραμένει και στα γεράματά του ακόμα, κεφάτος και δημιουργικός.

Εδώ είναι που το ελληνικό σχολείο υστερεί πολύ. Οι εργασίες, ακόμα και σε νήπια, ανατίθενται χοντρά και άτσαλα, για να φτάσουμε στο εκτρωματικό καθεστώς της αποστήθισης που δυναστεύει το λύκειο, κυρίως εν όψει των Γενικών Εξετάσεων. Δεν είναι του παρόντος να καταγράψουμε αναλυτικά με τι σοφό τρόπο, τι μεθοδικότητα και τι παιδαγωγική και κοινωνική ευαισθησία, το ευρωπαϊκό σχολείο πραγματώνει αυτό το έργο.

Η έλλειψη οργάνωσης, συντονισμού και παροχής κινήτρων που συνέχει τον εκπαιδευτικό μας μηχανισμό, επιτείνει το χάος.

Τελευταία, κάτι ενθαρρυντικό αρχίζει να διαφαίνεται στον ορίζοντα. Ας ελπίσουμε πως θα βγει σε καλό.

---