Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Ήρθα σ' ένα σχολείο, Γυμνάσιο, όπου πας να πεις δυο κουβέντες το πρωί και τα παιδιά, στο σύνολό τους, δεν σ' ακούν. Απλά πράγματα: δεν σ' ακούν! Το ίδιο, λέει, συμβαίνει παντού. Είναι η ηλικία, είναι "οι καιροί".
Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά!
Αν το παιδί ενδιαφέρεται για κάτι, τότε ακούει. Αν του λες ένα παραμύθι και είναι, όχι δώδεκα και δεκαπέντε χρονών, αλλά μόνο πέντε ή έξι, ας πούμε, σ' ακούει χωρίς να παίρνει ανάσα. Τέτοια δύναμη, προσοχή και συγκέντρωση έχει. Άρα δεν είναι της ηλικίας.
Είναι "οι καιροί".
Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σου είναι ότι το παιδί έπαψε να φοβάται. Τα τελευταία χρόνια, οι εξελίξεις στα εκπαιδευτικά πράγματα της χώρας, έφεραν την ελευθερία μέσα στο σχολείο. Κι' αυτό το χρειαζόμασταν.
"Συλογάται καλά, όποιος συλλογάται ελεύθερα". Το κακό είναι πως η ελευθερία αυτή ήρθε και γρήγορα και ήταν πολλή. Καταχρηστικά πολλή. Ανεύθυνοι δημαγωγοί προώθησαν στα σχολεία αρχές λειτουργίας που ξεπερνούν κατά πολύ και τις ανάγκες και τις αντοχές των μικρών μαθητών. Το μαθητικό κίνημα έγινε... "αυτόνομο". Επωμίστηκε ευθύνες δυσανάλογες ως προς το μπόι του. Και έκανε αυθαιρεσίες. Για να φθάσει να εκτοξεύει συνθήματα προκλητικά και αζύγιστα: "Δεν θέλουμε λίγα. Τα θέλουμε όλα. Και τα θέλουμε τώρα".
Αν η υπερβολή ήταν έκφραση επαναστατικού νεανικού οίστρου που εκτοξεύεται στα ύψη της ουτοπίας, θα το καταλάβαινες και θα το χαιρόσουν. Εδώ πρόκειται για αίτημα ωφελιμιστικό με τάσεις επικυριαρχίας.
Αν δεις μια εξουσία να επιχειρεί να πάρει το παιδί από την αγκαλιά της μάνας του, κάποιο κακό σκοπό έχει. Κι' εδώ κάποιος χρησιμοποίησε τα παιδιά, δεν χωράει αμφιβολία, για δικούς του σκοπούς.
Ύστερα είναι το πρόγραμμα. Το σχολείο, το γυμνάσιο, γέμισε λογοκοπικά εφτάωρα. Καταιγίδα φλυαρίας. Κανείς δεν εισηγείται καμιά παιδαγωγική αρχή διδασκαλίας, κανείς δεν συντονίζει, κανείς δεν βάζει κίνητρα, κανείς δεν ελέγχει. Η απόλυτη ελευθερία, η απόλυτη ισοπέδωση. Και τα παιδιά μπούκωσαν. Εγκεφαλικό μπούκωμα. Η δημιουργικότητα "που είναι εγγενής στον άνθρωπο", έχει κλειστεί στους φοριαμούς. Το παιδί καταπίνει σελίδες.
Συχνά με απλή παραγγελία: "πάρτε ως εκεί". Ο προσωπικός ηρωισμός και η αποστολική διάθεση ορισμένων δασκάλων, δεν ανατρέπει τη γενική κατάσταση.
Τα παιδιά, λοιπόν, μπούκωσαν. Τίποτα δεν διεγείρει το ενδιαφέρον τους.
Αυτή την ώρα, όπως είπε κάποιος λαϊκός, το παιδί τρέχει "με εξακόσια χιλιόμετρα την ώρα". Με φουσκωμένα τα πανιά από ευημερία, υπερπροστασία και συνδικαλιστική "ελευθερία".
Μπορείς να κάνεις διάλογο μαζί τους;
Τον άλλο μήνα!