-
ΤΟ
ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ
-
Το άρθρο γράφει
ο Διευθυντής του 6ου Γυμνασίου Σερρών
-
Άρθρο
: ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΕ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ
-
Πηλίτσης
Στέργιος
-
Φιλόλογος
Διευθυντής
6ου Γυμνασίου Σερρών
Ηρθαμε νωρίς σ’επαφή. Δύο στελέχη του τοπικού σχολείου
Ατόμων με ειδικές Ανάγκες μας επισκέφτηκαν και συζητήσαμε για συνεργασία
των δύο σχολείων. Στις 3 Δεκεμβρίου μάλιστα είχαν γιορτή και μπορούσαμε
να πάμε. Είχαμε ήδη επίσημη πρόσκληση.
Εμείς έχουμε εργαστήριο Πληροφορικής, είμαστε συνδεδεμένοι με
το Internet και εκδίδουμε ηλεκτρονική εφημερίδα (και βραβευμένη παρακαλώ).
Βεβαίως θα ‘ρθουμε, είπε ο υπεύθυνος του εργαστηρίου και της
έκδοσης κ.Γκιμπερίτης. Θα πάρουμε τις κάμερες, τα δημοσιογραφικά μας.....επιτελεία-καθηγητές
και μαθητές- και θα ‘ρθούμε. Το νέο τεύχος μας θα το αφιερώσουμε σε σας.
Σύμφωνοι. Με κέφι και συμπάθεια.
Πάντα κοιτάμε με συμπάθεια τον άνθρωπο δίπλα μας που έχει κάποια
ανάγκη. Τα τελευταία χρόνια, αυτή η συμπάθεια πάει να συστηματοποιηθεί,
να εδραιωθεί, να γίνει κομμάτι της κοινωνίας μας .
Δεν είναι τυχαίος και ο όρος που χρησιμοποιούμε: Άτομα με ειδικές
Ανάγκες. Η ψυχή και η κοινωνία μας ανοίγει της αποδοχής σ’ανθρώπους διπλανούς
μας και τους κάνει οργανικά μέλη του κορμού της. Δεν είναι μόνο γιατί γίναμε-παρόλα
όσα λέγονται- περισσότερο ευαίσθητοι. Είναι γιατί άλλαξαν και οι καιροί.
Οι τεχνολογικές εξελίξεις, ο τρόπος και οι συνθήκες παραγωγής και οικονομικής
δραστηριότητας, δεν έχουν τίποτα το κοινό με άλλες εποχές.
Η ιατρική κάνει θαύματα. Η εξειδίκευση έχει δημιουργήσει επαγγελματικές
δραστηριότητες που απαιτούν κατά περίπτωση ανάλογη κατηγορία δεξιοτήτων.
Ενα άτομο που κάπου υστερεί, είναι πρόσφορο για κάπου αλλού. Δεν υπάρχει
μονόδρομος. Αλλωστε, υπό ευρεία έννοια, όλοι έχουμε ειδικές ανάγκες. Κανείς
δεν είναι άνθρωπος- ορχήστρα. Κατευθυνόμαστε εκεί που μας παίρνει.
Πόσο διαφορετικά θα ήσαν τα πράγματα σε μια κτηνοτροφική, ας
πούμε, γεωργική ή πολεμική κοινωνία του παρελθόντος. Η αλλαγή των αντικειμενικών
συνθηκών παραγωγής και διαβίωσης φέρνει με τον καιρό και την αλλαγή νοοτροπίας.
Ετσι η κοινωνική ένταξη ενός υστερούντος ατόμου, σήμερα γίνεται με
κριτήρια σχεδόν αντικειμενικά και το ίδιο άτομο δεν έχει-και με το δίκιο
του δε θέλει να έχει- καθόλου η φιλανθρωπική κάλυψη της δικής μας κατανόησης.
Τελικά το θέμα παίρνει μια ευεργετική μετατόπιση και από πρόβλημα των παλιών
καιρών διευθετείται ως δομική αναδιάρθρωση σύγχρονης βιομηχανικής κοινωνίας:
τα άτομα με ειδικές ανάγκες βρίσκουν το δρόμο τους σχεδόν με το σπαθί τους.
Σου κάνει εντύπωση, με τη συνδρομή της τεχνολογίας και διδαγμένων
δεξιοτήτων, με πόση επάρκεια αναπληρώνουν τις ελλείψεις : την ακοή, την
έκφραση, την κίνηση και άλλα.
Ωστόσο εμείς πάντα πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως τα άτομα με
ειδικές ανάγκες δεν παύουν να παραμένουν ένα αδύνατο κομμάτι της κοινωνίας
μέσα στη ζούγκλα των ανταγωνισμών της και πως η συμπαράστασή μας, που πάντα
τους χρειάζεται, μπορεί να διοχετεύεται μέσα από δυο κανάλια: Το πρώτο
με την ένταξη ή τη συγκατάθεσή μας, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο,
σε κινήσεις και σχηματισμούς που αντιμετωπίζουν θετικά και με δημοκρατική
ευαισθησία το ανθρώπινο πρόβλημα της κοινωνικής αδυναμίας.
Αυτό δημιουργεί προϋποθέσεις συστηματικής, προγραμματισμένης,
σταθερής και αξιοπρεπούς στήριξης.(προσλήψεις με ποσοστά, επιδόματα, εκπαίδευση
κλπ.)
Το δεύτερο με την προσωπική, ιδιωτική ευαισθησία και πρωτοβουλία.
Τη γνωστή, αναντικατάστατη, ανθρώπινη καλοσύνη.
Τα δύο κανάλια είναι παραπληρωματικά. Το ένα συμπληρώνει ή αναπληρώνει
το άλλο και η συνεργασία τους αποδίδεται τα μέγιστα.
Ισως στο κοντινό μέλλον, έτσι καθώς το προαναγγέλλουν οι γενετιστές,
να μπούμε, με δυνατότητες πλήρους ελέγχου, στο χώρο του DNA και των γονιδίων,
ώστε μεγάλο ποσοστό των κληρονομικών μας περιορισμών, που ευθύνονται για
πλήθος υστερήσεων, να παραμεριστούν οριστικά.
Δεν είμαστε θεοί. Ως άνθρωποι μιλούμε. Με πλήρη αίσθηση της
αδυναμίας μας. Αλλά και των δυνατοτήτων μας. Των δυνατοτήτων που
μας έδωσε ο Θεός.
Αυτή η μέρα Δε θ’αργήσει να αρθεί.